Uiteindelijk liet de Zwarte Ooievaar zich prachtig aan ons zien. In de stromende regen, maar toch!
Er was voor vandaag opnieuw beter weer voorspeld, met zelfs redelijk wat zon, maar toen we vanmorgen ontwaakten goot het van de lucht en stond er bovendien een windkrachtje zeven uit zuidelijke richtingen. Niettemin kwamen er alweer groepen lijsters, piepers en vinkachtigen over. Er bleek precies boven Texel een band met zeer slecht weer rond te tollen en een blik op de Buienradar leerde, dat het waarschijnlijk een kletsnatte dag zou worden op Texel en dat het pas aan het einde van de middag droog zou worden. Ten noorden van ons waren de trekomstandigheden blijkbaar wel gunstig en de horden trekvogels moeten boven zee, ten noorden van Texel, zijn overvallen door het slechte weer. We konden vandaag dan ook het onwaarschijnlijk indrukwekkende spektakel aanschouwen van grote groepen lijsterachtigen, vinken en piepers die in de stromende regen en met windkrachtje zeven pal tegen uiteindelijk Texel bereikten en neerploften in de eerste de beste duindoorn die voorhanden was, of toch nog verder ploeterden tegen wind en regen in. Bikkels zijn het, die vogels.
Maar goed, vooralsnog maakten we er een langduriger ontbijt van dan gewoonlijk. Pas toen het enigszins droger leek te worden gingen we op pad, maar al snel goot het weer van de regen. Er zat niets anders op dan vanuit de auto te vogelen. We reden langs de oostkant van Texel naar het zuiden, kwamen de fraaie Zwarthalszwaan weer tegen en keken even vanaf De Bol over zee, waar echter weinig te beleven was.
Gelukkig werd er een grote groep Fraters gemeld langs de Slufterweg. Er werd gesproken over 150 of meer van deze vogeltjes, die we allemaal al in geen jaren hadden gezien. Erop af, dus! Ter plekke was er inderdaad een zeer grote groep vogels van allerlei pluimage aanwezig, die af en toe opvloog en weer landde in het stoppelveld. Omdat de weersomstandigheden bizar slecht waren, viel het nog niet mee om de Frater op fatsoenlijke en overtuigende wijze in beeld te krijgen, maar uiteindelijk lukte het ons allemaal om er een paar mooi te zien, bovenop een stengeltje zittend. Verraderlijk was dat zich ook Kneutjes in de groep bevonden en achteraf blijkt er nogal wat discussie te zijn over het aantal Fraters dat hier aanwezig was. Voor mezelf kan ik zeggen dat ik tenminste driemaal een overtuigende Frater heb gezien, met klein geel snaveltje, rossige stuit, gestreepte boven- en onderdelen en bruin keeltje. Hoeveel Fraters er ook hebben gezeten, feit is dat ze er in ieder geval tussen zaten en dat het een spectaculair gezicht was, die honderden vinkachtigen, leeuweriken en piepers die met dat hondenweer in het stoppelveld fourageerden.
Na nog een blik over zee bij De Bol kwam er een kakelverse melding van de Zwarte Ooievaar binnen en daar reden we direct met gezwinde spoed op af, in de hoop nu eens een van de eersten te zijn. En jawel, het geluk was met ons! Direct zagen we de Zwarte Ooievaar staan in een slootje vlak langs de weg. Ik kon zelfs een paar foto's maken, maar terwijl ik daarmee bezig was schoof een asociale fotograaf zijn zilverkleurige auto, bevattende vier personen die strak de andere kant op keken, zonder blikken of blozen precies voor de onze, zodat we niets meer konden zien. Een nog asocialer type besloot op tien meter afstand van de Zwarte Ooievaar z'n donkergroene autootje uit te stappen om wat in zijn kofferbak te rommelen, waardoor de Zwooi uiteraard opvloog en weer spoorloos verdween. Hoe is het toch mogelijk, denk je dan, hebben dat soort lui dan helemaal geen fatsoen, c.q. verstand in hun kop? Nou ja, uiteindelijk overheerste bij ons toch de blijdschap dat we de vogel eindelijk mooi hadden gezien.
We gingen op de melding van een Morinelplevier langs de Muyweg af, maar die was intussen alweer verdwenen. Wel leverde ons speurwerk vele Zilver- en Goudplevieren en wat Steenlopers op.
Omdat het maar bleef regenen reden we opnieuw naar De Bol, mede gezien het feit dat daar net weer de twee Sneeuwgorzen waren gezien. En deze keer was het raak. Twee prachtige, tamme mannetjes Sneeuwgors scharrelden langs de dijk en waren een makkelijke prooi voor een aantal fotografen. Met mijn toestelletje werd het helaas niks in de stromende regen en de vliegende storm; al mijn foto's waren bewogen of anderszins mislukt. Maar wat waren ze mooi, die twee Sneeuwgorzen!
Het was tijd voor twee kroketten met brood, en na de lunch en een paar lekkere bakken koffie probeerden we vergeefs de bij het reddingsbotenhuisje gemelde Beflijsters te scoren.
We besloten om maar een flinke middagpauze in te lassen. Het was al zowat een godswonder dat we ondanks dat hondenweer toch nog zoveel leuke soorten hadden binnengefietst.
Aan het eind van de middag werd het wat minder met de regen en we vertrokken opnieuw naar het reddingsbotenhuisje, waar herhaaldelijk Beflijsters werden gemeld. Bij aankomst was het nog droog en konden we rondje door de bosjes lopen. De Beflijster zat er echter niet in. We besloten het vanaf het grote parkeerterrein te proberen. Intussen was het weer gaan regenen, zij het gelukkig niet zo hard en terwijl we vanaf het parkeerterrein de bosjes afspeurden en de lucht in de gaten hielden, kwam er iemand vragen of we de Draaihals al hadden gezien? Nee dus, en die bleek slechts een twintigtal meters verderop te zitten. Terwijl we naar de Draaihals zochten, kwamen er mensen op het punt staan waar wij zojuist nog stonden en die begonnen 'Velduil' te roepen. Even leek het alsof we compleet achter de feiten aanliepen, maar toen kregen we ook de Velduil in beeld, eerst ver weg, maar toen kwam –ie weer onze kant op en gaf een prachtige vliegshow weg. Ook ging hij nog even tegen de dijk op de grond zitten.
Intussen was de Draaihals weer ontdekt en die vond ik even later zelf terug, op de grond tussen de lage vegetatie. Nog even later kwam hij prachtig vrij in een boom zitten en we zagen hem nog een paar keer heen en weer vliegen. Dat was onze derde Draaihals van 2012 al, maar het is natuurlijk een soort die je altijd wel wilt zien!
Het was nu helemaal droog geworden – wat een opluchting, wat een genot! - en nogmaals gingen we bij het reddingsbotenhuisje staan speuren, tot Koert een mannetje Beflijster ontdekte! We pikten de vogel vliegend op, waarna hij even op een paaltje ver weg tegen de dijk ging zitten en daarna onze richting op kwam vliegen en kort in een struik vlakbij ons landde, om niet veel later weer op te vliegen en helemaal te verdwijnen. Het spreekt vanzelf dat de stemming er intussen flink in zat, mede omdat we eindelijk lekker buiten konden gaan vogelen in plaats van vanuit de auto.
Bij Zeeburg was een Zwarte Rotgans gemeld, maar die troffen we er niet aan. Wel een prachtige adulte Slechtvalk die op het land zat te rusten. Wat zijn dat toch een mooie roofvogels!
En zo konden we ook vandaag weer volledig tevreden aan het bier en aan de maaltijd, die we voor het eerst nuttigden in het luidruchtige restaurant De Rog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten