 |
| Het mannetje Woestijntapuit van Schiphol. |
Nadat ik naar Heemstede was getreind, stapte ik bij mijn vogelvrienden in de auto en konden we vertrekken naar Schiphol, waar langs de Duizendbladweg al een kleine week een mannetje Woestijntapuit huist. Mijn laatste stamde uit 2011 en voor Koert en René was het nog veel langer geleden, dus die was wel weer eens aan verversing toe. Bovendien liet de vogel zich af en toe bijzonder goed fotograferen, dus het maken van een stel leuke foto's van het beest was ook onderdeel van ons plan.
Eenmaal ter plaatse waren er al aardig wat vogelaars present, en tot onze opluchting was de vogel nog aanwezig. Hij was alleen net achter een rij aardhopen verdwenen en kwam daar een tijdlang niet achter vandaan. Maar na een stief kwartiertje wachten zat hij ineens zichtbaar op een hoopje aarde; helaas veel te ver weg voor een aardige foto. Maar goed, hij zat in de tas en hij was mijn 250e jaarsoort, dus ik was allang blij.
Aangezien noch de Steppevorkstaartplevier van Goeree, noch de Kokardezaagbek bij Zwolle (een van die twee zou ons volgende doel worden) al waren gemeld, bleven we voorlopig bij de tapuit in de hoop dat die uiteindelijk op de hopen aarde vlak langs de weg zou gaan zitten, wat hij regelmatig scheen te doen.
Eerst raakten we de vogel weer kwijt, toen dook hij weer op, nog steeds ver weg. Maar ineens zag ik hem aan komen vliegen en op een rij aarde dichterbij ons gaan zitten. En vrijwel meteen kwam hij nog dichter naar ons toe gevlogen en ging op de hopen langs de weg zitten. Hoera! De Woestijntapuit liet zich vanaf nu langdurig en van heel dichtbij zien en fotograferen en van die gelegenheid maakten we natuurlijk dankbaar gebruik. Missie nummer 1 geslaagd!
Nog altijd was geen van beide nieuwe soorten voor Nederland (voor mij; de Steppevork was zelfs nog een totaal nieuwe soort) gemeld. We besloten daarom naar de Brouwersdam te gaan en mocht de Step dan toch worden gemeld, konden we daar in no time zijn.
Toen ik onderweg waarneming.nl nog eens checkte, bleek de vogel gemeld te zijn. Op dus naar de Watergatseweg nabij Stad aan 't Haringvliet op Goeree! Maar helaas, eenmaal ter plaatse hoorden we direct dat de vogel alleen overvliegend was gezien en al een tijd spoorloos was. Niettemin besloten we de telescopen op te stellen en af te wachten.
Er was niet veel te beleven bij het Watergat en na enige tijd naderde er een fikse bui. Omdat het toch al over twaalven was, besloten we eerst maar een restaurantje op te zoeken om te gaan lunchen.
Na de lunch reden we terug naar de Watergatseweg. Intussen regende het flink, dus parkeerden we de auto in de kant en wachtten af. Toen het uiteindelijk droog werd, stapten we uit en zochten de slikrand af, waar nu wel wat vogels zaten: een aantal Kieviten, vier Watersnippen, een Zwarte Ruiter en zes Bonte Strandlopers, onder meer. Maar geen Steppevorkstaartplevier.
We hielden vol en vermaakten ons met een paar roepende Waterrallen, een groepje Graspiepers en Veldleeuweriken, een Grote Zilverreiger en een Blauwe Reiger die een joekel van een Snoek ving en nog door zijn keel kreeg ook.
Net toen ik de moed zo'n beetje had opgegeven zag ik iets aan komen vliegen, richtte de kijker en... YES! Daar kwam de Steppevorkstaartplevier aangevlogen! De vogel vloog recht op ons af, maakte een rondje boven ons en boven de plas en vloog toen weer ver weg de akkers op, tot hij uit het zicht verdween. Allemachtig, wat een sensatie!
Dat we vogel kort en alleen vliegend zagen, maakte niet uit. Het licht was goed en de Step kwam vlak over ons heen vliegen, zodat we hem prachtig hebben gezien.
Intussen was het zo'n beetje tijd om huiswaarts te gaan, dus met een uiterst voldaan gevoel stapten we in de auto en gingen op weg. Het was een fantastische dag geweest, waarop we veel geduld moesten opbrengen, maar de opbrengst 100% was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten